Riceboy Sleeps (2022)

Aansprekend familiedrama over een alleenstaande moeder, die van Zuid-Korea naar Canada emigreert en daar te maken krijgen met allerlei acclimatiseringsproblemen, naast de cultuurverschillen bij de opvoeding van haar zoon. Een gevoelig en mooi drama in drie delen. Het gedeelte waarin de moeder haar zoon confronteert met zijn roots sprak mij het meeste aan.

De film vertelt het semi-autobiografische verhaal van de regisseur (en acteur) Shim waarin de immigrant het niet makkelijk heeft en moet dealen met eenzaamheid en racisme en welk verhaal de vorm van een drieluik heeft: een traumatische geschiedenis in Korea waar een vrouw met haar zoontje moet vluchten, de immigratie en integratie in het nieuwe land met vervreemding van zowel je (onbekende) afkomst als tussen moeder en zoon en tot slot de genezing of verzoening met zowel je afkomst als tussen moeder en zoon terug in Korea. De film heeft aldus misschien een weinig originele of bijzondere thematiek en is misschien ook een beetje sentimenteel, maar het verhaal is mooi in beeld gebracht en wordt goed verteld zodat de film beslist emotionele impact heeft en het gewoon een mooie film is.

We schrijven jaren 90 en zo'n gesprek op school dat je niet mag slaan want dat is geweld maar ondertussen racistische opmerkingen gewoon moet accepteren ("slaan is erger") gaat door merg en been. En ik zeg expres 'jaren 90' maar ergens speelt dit nu nog steeds. Minder dan toen allicht en niet overal, maar nog absoluut aanwezig en sowieso te vaak. Film over opgroeien als immigrant en immigrantenkind. Op momenten boeiend, ook hoe namen voor kinderen worden verwesterd en hoe immigranten elkaar opzoeken. Maar de focus op het centrale duo moeder-kind vond ik minder boeiend. Die jongen zal vast zijn problemen hebben door racisme en uitsluiting maar ik vond de keuzes hier te extreem. Dit was geen film over omgaan met racisme maar een film over een jongen die nogal stilletjes is en pubert en ook nog (toevallig) racistisch wordt bejegend, of althans ermee te maken heeft. Grootste pijnpunt is dat er nog wat extra drama komt door de moeder een ernstige ziekte te geven. Geen idee of dit gebaseerd is op een eigen leven maar in de film stoort het wel. Visueel aardig. De film begint weer met zo'n smal beeld waar ik nu wel klaar mee ben. Maar gelukkig zijn er weinig close-ups en is er genoeg ruimte te zien om als kijker een beetje te ademen. Aan het eind wordt het beeld breder, iets dat ik trouwens niet doorhad dus dat is van horen zeggen. Dat was in Korea zelf en zou iets betekenen als benauwend immigratieland en open moederland, maar dat is dan voor mij mislukt want ik vond de film vanaf seconde 1 al open genoeg qua beeld. 3,5*.